Bij een zeker semester begon een hoogleraar theologie zijn preekcolleges op een ongebruikelijke manier. Hij roosterde zijn studenten in om te prediken over de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan en op de dag van het college kleedde hij zijn experiment zo aan dat iedere student, één tegelijk, van het ene lokaal naar het andere zou gaan
Waar hij of zij een preek zou houden. De professor gaf enkele studenten tien minuten om van het ene lokaal naar het andere te gaan; aan andere gaf hij minder tijd, en dwong hen om zich te haasten om de geplande tijd te halen. Iedere student, één tegelijk moest door een gang lopen en een zwerver passeren, die daar opzettelijk was neergezet, en duidelijk een of andere vorm van hulp nodig had. De resultaten waren verrassend, en boden hun een harde les. Het percentage van die barmhartige mannen en vrouwen die bleven staan om te helpen was buitengewoon laag, vooral voor diegenen die onder druk stonden omdat ze minder tijd hadden. Hoe minder tijd ze hadden hoe minder het er waren die bleven staan om de behoeftige man te helpen. U kunt zich de uitwerking van de klas voorstellen, toen de professor zijn experiment bekend maakte aan de klas van toekomstige geestelijke leiders. Terwijl ze zich haasten om een preek te houden over de barmhartige Samaritaan waren ze de bedelaar voorbijgelopen terwijl ze met de essentie van de gelijkenis bezig waren. We moeten oog hebben om noden te zien en ook te handelen om te helpen, of we helpen misschien wel helemaal nooit
